Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Tria genera bonorum; Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Age sane, inquam. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Immo alio genere; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Pauca mutat vel plura sane; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.
Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.

Id autem eius modi est, ut additum ad virtutem auctoritatem videatur habiturum et expleturum cumulate vitam beatam, de quo omnis haec quaestio est.

Sin autem reliqua appetenda sunt, cur, quod est ultimum
rerum appetendarum, id non aut ex omnium earum aut ex
plurimarum et maximarum appetitione concluditur?

Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt
prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?
Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Illi enim inter se dissentiunt.

Bork: Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.
ALIO MODO.: Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
Quare attende, quaeso.: A mene tu?
Bork: Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Memini vero, inquam;: Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.